Aşık Olma Tutkusu

Hayatımda sadece üç filmde salya sümük ağladım. The Notebook, Aşk Tesadüfleri Sever ve P.S I Love You. Bu üç film de beni ve hayatımı biraz da olsa değiştirdi. Aşka inanmamı sağladı. Tabi bu derin bir konu. Aşkın olup olmadığına dair birçok söylenti var. Aşka inanan insanlardan birisiyim ben de. Belki bu filmler sayesinde belki de ihtiyaçlar doğrultusunda. Aslında bu filmlerin bana kattığı şey sadece aşka inanmak değildi. Bana verdikleri umuttu önemli olan şey. Yaşama, kadere, aşka karşı olan umut. Onlarsız hayatın ne kadar sade, sıradan ve değersiz olacağıydı anladığım. Onların hayata nasıl renk kattığı, insanlara yaşamak için bir neden vermeleriydi.

Özellikle The Notebook filmi benim için çok özel ve önemli. Herhangi bir anım yok filmde. Sadece repliklerini ezberlememe rağmen her izlediğimde ilk seferki gibi salya sümük ağlamam var tabi anı olarak. Onun dışında başka bir anım yok onu özel kılacak. Benim için özel olmasının tek sebebi kendime yakın hissetmem filmin işleniş tarzını, konusunu, müziklerini.. Gerçek hayatta böyle aşkların yaşanma olasılığının düşüncesi bile mutlu ediyolar beni. İki insanın her zaman beraber olması, birbirini asla ama asla unutmaması, belki de unutamaması.

Şu an bu yazıyı yazarken dinlediğim müziği aşağıya bırakacağım. Onu dinlerken bile gözlerim doluyor. İnsana huzur veren ama aynı zamanda kalbinin en ücra köşelerine dokunan parçalardan bu işte. Asla unutamayacağın, unutmaya çalışırsan da pişman olacağın duygularını açığa çıkartıyor. Rahatlatıyor. Seni hayatın o yoğun, karmaşık temposundan uzaklaştırıp olup olabilecek en huzurlu yerlere götürüyor.

• Sadece yazı yetmez, fotoğraf da görmek istiyorum diyorsanız tumblr hesabıma da beklerim...

Şarkı önerileri:

• Aaron Zigman--The Notebook