Karanlık

Sevdiğimi hissettim o anda. Sevildiğimi. Etrafımı inceledim. Herkesin birbirine bakarkenki içtenliğini gördüm. Bana karşı olan duygularının saflığını, güzelliğini hissettim. Gerçekten bu kadar mutlu olabileceğimi hiç düşünmemiştim. Çok güzel bir an. O hiç bitmesini istemediğiniz anlardan. Arkadan gelen o tatlı müzikle beraber sanki filmde gibiydim. Her şeyin yoluna girdiği, herkesin mutlu olduğu o son sahneye gelmiştik artık. Ama benim filmimin bitmesine daha çok vardı. Ve bunun uzamasının tek yolu bu mutlu sahneyi bozmaktı. Ama bozulabilecek hiçbir yer bilmiyordum. Kimseyi bozamazdım. Tek bir kişi dışında.

Bir anda içimi kötü bir his kapladı. Beyaz bir boyanın tam ortasına damlatılmış siyah boya misaliyle yayılıyordu içime bu kötü his. Kendimi ne kadar saf tutmaya çalışırsam çalışayım, onu içimden ne kadar atmaya çalışırsam çalışayım gitmeyecek gibi orada duruyordu. Ve asla da gitmeyecekti. Saklanacaktı sadece. Onu hissetmeyince benimle olmadığını düşünüp mutlu olurdum çünkü. Ama aslında o hep benimleydi. Sadece siyah tarafım ağır bastığı zaman geliyordu yanıma. Ve bunu bir tek ben biliyordum. Kendi kendime siyah tarafımı ortaya çıkartmıştım. Bu sefer kendi kendimi yakmıştım. Suçlayacak kimsenin olmaması daha da kötü yapıyordu beni. Delirmek üzere gibi hissediyordum kendimi. Sanki kafese kilitlenmiş gibiydim. İçimdeki o siyah boyayı çıkarmak istiyordum ama yapamıyordum. Bir daha denedim çıkartmayı. Bir daha. Ve bir daha. Beceremedim. Pes ettim. Ve en sonunda kendimi karanlığa teslim ettim.

• Sadece yazı yetmez, fotoğraf da görmek istiyorum diyorsanız tumblr hesabıma da beklerim...

Şarkı önerileri:

• Rihanna - Love On The Brain