Öğle Yemeği

   Sabahtan beri bu anın hayalini kurmuştu. Masanın başında oturup çalışırken, tam da şu anda bulunduğu masaya oturup en sevdiği yemeği yerken yanında sevis edilen özel şarabını içmeyi hayal ediyordu. Ve sonunda hayali gerçek olmuştu.

   Günün en sevdiği saatinde, en sevdiği restauranttaki, en sevdiği masasında oturmuş en sevdiği yemeği yiyordu. Kendini dünyanın en mutlu insanı sayıyordu şu anda.

   Yemeğinin sonlarına doğru kafasını masadan kaldırmıştı. O ana kadar etrafını hiç izlemeden yemeğini yemiş ve yeni yazısı hakkında düşünmüştü. Şimdi ise etrafındaki insanları inceleyip onların karakterlerini kendi kafasında yaratmaya çalışıyordu. Her yemek sonrası yaptığı beyin çalışmasıydı bu.

   Ama o an daha önce fark edemediği bir şeyi fark etmişti. Daha doğru ifade etmek gerekirse birisini fark etmişti. Yemek yemeyi bile bir sanata dönüştüren o hareketler, yemek yerken hissedilebilen en güzel hislerin dışarı vurulmasını sağlayan o yüz ifadeleri, çatal tutmanın en nazik halini sağlayan o ince, uzun parmaklar. Yüzünün ortasında bulunan ve asla bir fazlalık gibi görünmeyen ince, muntazam burnunun altında yer alan dolgun ve kırmızıya bulanmış dudaklarının hareketini incelemeye başladı.

   Şu ana kadar gördüğü hiç kimse yemek yemeyi bu kadar güzel, çekici bir etkinlik haline getirmemişti. Kimseyi bu kadar sakin, bu kadar tutkulu yemek yerken görmemişti. Onunla tanışmak için can atıyordu. Masasından kalkıp onun yanına gitmek, onun adını öğrenip onunla sohbet etmek en çok istediği şeydi şu anda. Bütün bu hayallerden bir dakika sonra bütün hepsi solmuş olsa da onu izlemek hala heyecan vericiydi.

   Dünyalar güzeli yavaşça masasaya bıraktığı banknotları arkasında bırakarak restauranttan ayrılmıştı. Ona da arkasından sadece bakabilmek kalmıştı. Hüzün ve hayal kırıklığı dolu gözlerle..