Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu | Stefan Zweig

   Uzun zaman sonra okuduğum en güzel kitaplardan birinden bahsetmek istiyorum. Bilinmeyen bir kadının mektubu. 

   Kitabı okumaya başlamamla bitirmem bir oldu diyebilirim. Az sayfalı bir kitap olmasına karşın yazım dili de bir o kadar akıcı.

   Kitap, bir yazara aşık olmuş bir kadının kaleme aldığı mektuptan oluşmakta. Gönderenin adının bulunmadığı bu mektubuna başında tek bir hitap vardır:

"Sana, beni asla tanımamış olan sana."

   Kitabı alıp okumak istememin en büyük sebeplerinden birisi de bu hitap kısmı oldu. Bir insanın, karşısındakini tanımadan içinde büyüttüğü aşk çekti beni.

   Kitapta anlatılan aşk, "taraflar"ın değil de sadece tek bir tarafın bulunduğu bir tutkudur. Kadın, aşkı bu şekilde kabullenmiş ve aşık olduğu adamın onu asla tanımamasını, belki de tanımak istememesini normal bulmuş.

   Stefan Zweig ile tanışmamı sağlayan bu kitap aklımı karıştırdı da diyebilirim gerçekten. Bir erkeğin, bir kadının duygularını bu kadar içten, sıcak bir şekilde anlatabilmesi hayrete düşürdü beni. Kitabı okurken, kadının yaşadığı aşkı, benim bir parçammış gibi hissettim. Duygularını hissettim, neleri neden düşündüğünü anladım. Kitabı sevmemin en büyük nedenlerinden birisi de kitapta kendimi bulmam oldu.

"Ve insanlar arasında yalnız olmaktan daha korkunç bir şey yoktur." 

"Fakat sen benim için kimsin? Sen, sen beni bir gün olsun tanımayan, bir su birikintisinin kenarından geçer gibi yanımdan geçen, yerdeki bir taş parçası gibi üstüme basan, hep giden, sürekli giden, beni sonsuza dek bekleten birisin."

   Bütün bu betimlemelerin arasında kendimi buldum. Herkesin her zaman hissedebileceği duyguları cümlelerin arasında yerleştirerek onları bazen bizden çok uzaklara bazen de hemen yanımıza saklamış. İnkar ettiğimiz duyguları, olayları içinde bulabileceğimiz bu kitap, herkesin kendisinden bir parça bulabileceği bir kitap haline gelmiş.