Karşı Komşu

   Komşularımız vardı bizim. Tam karşımızda oturuyorlardı. Aslında bizim tanışmamızdan daha sonra taşındılar. Bütün bu arkadaşlığımıza başlayalı çok zaman olmuştu onlar buraya taşındıklarında. Yıllar olmuştu. Seviyorduk birbirimizi, anlaşıyorduk da. Hatta kimsede uzun süredir bulamadığımız yakınlığı bulmuştuk. Zevklerimiz ortaktı. Aynı lezzetleri seviyor, aynı müzikleri dinliyorduk. Birbirimizin her şeyini biliyorduk, bir sorun oldu mu, hemen birbirimize danışıyorduk, gidiyorduk.

   Ama sonra bir şey oldu. Olaylar oldu. Önemli olmayan, ilişkileri etkilememesi gerek olaylar, hele ki sağlam ilişkileri. Ama etkiledi. Bozdu, çürüttü, bitirdi. Kalmamıştı artık hiçbir şey. Başlarda çabaladık tabii ki. İki taraf da. Az az. Ama sadece çocuklar. Olan biteni en az umursayan ama onlardan en çok etkilenen çocuklar. Denedik, gerçekten. Ama farklı okullar, farklı arkadaşlar, farklı şehirler. Yapamadık. Bu kadar zaman süren arkadaşlığı kurtaramadık.

   Hala oturuyorlar karşı evimizde. İki tarafın da günlük işleri devam ediyor. İşe gidiliyor, yemek yeniyor, bahçe ile ilgileniliyor. Herkes kendi başının çaresine bakıyor kısaca. Ama ayrı bir şekilde. Kimseyle muhatap olmadan, kimseye rahatsızlık vermeden. Belki de kendilerine bile.

   Benim odam tam onların ön bahçesine bakıyor. İzliyorum ara sıra onları. Kendi aralarında ne konuştuklarını merak ediyorum. Bizden bahsediyorlar mı? Bizi iyi mi anıyorlar, kötü mü? Düşünüyorum bütün olasılıkları. En sonunda aklıma bizden bir kere bile bahsetmedikleri olasılığı geliyor. Üzülüyorum. Konuşmalarını tahmin etmeye çalışıyorum. Bir gün ciddi bir aile toplantısı yapıyorlar ev giderleri hakkında, bir gün de başlıyorlar şarkı söylemeye. Bir gün dünyanın en mutlu ailesi oluyorlar, bir gün de en mutsuzu. Benim ruh halime göre değişiyor onların da söyledikleri şeyler benim aklımda. Konuşturuyorum bazen onları kendimce. Benim başkalarına söylemem gereken şeyleri onlara söyletiyorum. Sonuç bekliyorum, cevap bekliyorum. Belki de hayatımı bu şekilde yoluna koymaya çalışıyorum.